Hasan ustaya ağıt

Gözleri kahve yüzünde ayrı bir telaş ellerinde koca bir nasır

Gündoğumunda kapalı çarşıya gelir 

Endamıyla yeri göğü inletip açardı dükkanını 

Üç beş kuruş demeden çalışıp dururdu 

Yaşamın bilgeliğiyle şımarık olmadı 

Ardından nicelerini yetiştirdi 

Velhasıl nevi şahsına münhasır biriydi

İnce bir hüzünle bakardı hep gözleri 

Ve ben hiç inanmazdım bir güz vakti öleceğine 

Tanrım günahlarını affetsin 

Gökyüzü bile ölümüne hıçkıra hıçkıra ağladı 

tatlı bir tebessümle sadık yarine kavuştu